Epitet w adaptowanym libretcie barokowej opery. Rozważania nad kształtem stylistycznym Wybawienia Ruggiera z wyspy Alcyny Stanisława Serafina Jagodyńskiego
Artur Rejter
Uniwersytet Śląski w KatowicachAbstrakt
The aim of this paper is to characterise epithet and its functions in Wybawienie Ruggiera z wyspy Alcyny by S.S. Jagodyński. Performed analysis has demonstrated that epithet, in the work covered by the study, is a form of expression of instrumental nature, although also one that serves a stylistic function. It is characterised by semantics that lack originality, rarely evoke metaphor, nevertheless, undoubtedly, it completes both the world presented on the plot level as well as the depiction of characters. It also often serves an important role as a component that improves cohesion of the text. This instrumentality and, at the same time, efficiency of an epithet may be attributed to the generic dimension of the work, i.e. opera libretto, and that is usually governed by plot and its dynamics, which is very important in an opera, as a peculiar synthesis of the arts.Słowa kluczowe:
epithet function, forms of artistic expression, opera libretto, baroque opera, artistic language of the 17th centuryBibliografia
JW – Saracinelli F., Jagodyński S.S., 2007, Wybawienie Ruggiera z wyspy Alcyny, Warszawa.
Deles P., 2001, Polityczne uwarunkowania podróży królewicza Władysława Zygmunta Wazy po krajach Europy Zachodniej w latach 1624–1625, „Kronika Zamkowa”, r. 16, z. 2.
Głowiński M., Kostkiewiczowa T., Okopień-Sławińska A., Sławiński J., 1989, Słownik terminów literackich, Wrocław.
Hernas C., 1998, Barok, Warszawa.
Korolko M., 1998, Sztuka retoryki. Przewodnik encyklopedyczny, Warszawa.
Krzywy R., 2007, Wprowadzenie do lektury, w: F. Saracinelli, S.S. Jagodyński, Wybawienie Ruggiera z wyspy Alcyny, Warszawa.
Kurkowska H., Skorupka S., 1959, Stylistyka polska. Zarys, Warszawa.
Lausberg H., 2002, Retoryka literacka. Podstawy wiedzy o literaturze, przeł., oprac. i wstępem opatrzył A. Gorzkowski, Bydgoszcz.
Lichański J.Z., 2007, Retoryka. Historia – teoria – praktyka, t. 1–2, Warszawa.
Ostaszewska D., 1974, Stylistyczna funkcja przydawki w „Dafnidzie” Samuela Twardowskiego i w „Kanikule” Jana Andrzeja Morsztyna, „Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Jagiellońskiego”, Prace językoznawcze, z. 42, Kraków.
Otwinowska B., 1998, Figury, w: Słownik literatury staropolskiej, red. T. Michałowska, współudział B. Otwinowska, E. Sarnowska-Temeriusz, Wrocław.
Pelc J., 1993, Barok – epoka przeciwieństw, Warszawa.
Rejter A., 2001, Epitet w twórczości Gustawa Herlinga-Grudzińskiego, „Język Artystyczny”, t. 11, red. D. Ostaszewska, A. Wilkoń, Katowice.
Sajkowski A., 1969, Z teatralnych doświadczeń podróżników polskich do Włoch od XVI do XIX wieku, „Pamiętnik Teatralny”, r. 18, nr 4.
Saracinelli E., 1968, Memoria storico biografica della nobile famiglia Saracinelli, Firenze.
Szweykowska A., 1976, „Drama per musica” w teatrze Wazów 1635–1648. Kartka z dziejów barokowego dramatu, Kraków.
Targosz-Kretowa K., 1965, Teatr dworski Władysława IV (1635–1648), Kraków.
Tomkiewicz W., 1971, Piękno wielorakie. Sztuka baroku, Warszawa.
Ziomek J., 1990, Retoryka opisowa, Wrocław.
Uniwersytet Śląski w Katowicach
